De Schaduw van Elvis

“Succes schat!” Hij keek nog eens naar het eerste appje dat zij hem die morgen gestuurd had. De  foto van haar rood gestifte kusmond.

“Ja, inderdaad. Succes Elvis Kortweg.”, zei hij in gedachten.

De roltrap naar beneden richting de uitgang, tenminste als de pijlen die hij een tijdje volgde, daar naar wezen. Het plafond van de terminal deed hem denken aan de onderkant van een heel stel houten schepen op een rij. De Spaanse Armada, klaar om uit te varen. Of een school Blauwe Vinvissen van onderaf gezien, vlak voor ze op één of ander strand vastlopen. Ja, walvissen. Dat is meer iets voor die Jappen. Konichi Wa!

Op Utrecht Centraal had hij tijd over. Hij was extra vroeg van huis weggegaan. Omdat hij dat zelf prettig vond, maar het was ook dat Dafne hem zat te pushen. De bus kon  voor de verandering doorrijden in het anders zo drukke ochtendverkeer. De bus was wel zoals elke dag stampvol. Elvis zat naast een meisje. Studente. Hij verbaasde zich er over dat zij zich niet terugtrok. Hij was naast haar gaan zitten en daarbij raakten hun heupen en dijen elkaar. Zij schoof niet een stukje opzij, wat meestal gebeurde, en dus voelde hij de hele rit haar lichaamswarmte. Af en toe gluurde hij uit zijn ooghoeken naar haar, zag hoe zij volledig opging in haar telefoon. Intimiteit met de grootst mogelijke afstand. Zo had Elvis het graag. De eerste keer dat hij verliefd was op een meisje, fietste hij achter haar aan om te zien waar zij woonde. Dat was genoeg. Dichter wilde hij niet bij haar komen. Kiki Schuyler. Ze waren acht.

Een SMS van Frank: “Vincent vertraging met vlucht Londen. En ik gezeik rond deal met Overlord-Sanders. Uurtje of twee later. Pak ‘m beet. Zien je verschijnen. Cheers!”

Fuck.

Nog een appje van Dafne.

“Je bent je pillen vergeten.” Rijtje emojis erbij.

Elvis voelde in zijn broekzakken. Sleutels. Brillendoekje. Geen stripje pillen inderdaad. Teruggaan? Tijd genoeg nu.

“No worries Angel. Ik slik ze al zo lang. Paar uur zonder red ik wel.” Kus-emoji erbij. Vindt ze leuk.

Hij liep Starbucks binnen.

“Ik wist wel dat u nog leefde.” Het meisje gaf hem de kartonnen beker met zijn naam er op gestift. “Fijn! Geniet er van.”

Elvis glimlachte flauw. Het meisje was te mooi om lullig te reageren. Vrolijke bruine ogen. Volle lippen. Die pure jonge huid. Zo ongeschonden. Café Americano. Even wat pit er in. Plekje bij het raam. Uitzicht op de stationshal. De stroom voorbijgangers. Een rivier van mensenlevens. Elke voorbijganger een verhaal. Een geheim. Verlangen. Zorgen. Angst. En nu alleen maar onderweg. Op het oog een nietszeggende chaotische kudde. Een zwerm autistische spreeuwen. Een school contactgestoorde vissen.

Elvis opende zijn laptop. De koffie was fokking heet. Tong verbrand. SecuriouZ.com. Inloggen. Wat moest hij nog doen? Hij had zich zo goed voorbereid. Bovendien: hij was de gedroomde kandidaat. Dat wist toch iedereen. Maar toch. Member of the Board. Het was niet niks. Hij moest nog wel even dat gesprek heelhuids doorkomen. En Vincent moest hem wel pruimen. Kwam speciaal over uit Londen. Zij hadden elkaar één keer kort ontmoet op een receptie. Vincent was een kauw. Zwartgrijs haar, strak achterover gekamd. Felle donkere ogen. Niet meteen een vriend. Niet zoals Frank. Frankie. Makkelijke gast. Altijd lachen. Veel te goed van vertrouwen voor deze business misschien die Frank, maar de klanten liepen met hem weg.

Even de mail checken. Niks wat niet tot morgen kon wachten. Een slijmerig berichtje van Nathan om hem succes te wensen. Schijnheil. Had er alles aan gedaan om hem te dwarsbomen. Wilde zelf die stoel. Mooi dat dat niet doorging! Bij die gedachte ging er een golf van euforie door zijn lijf. Elvis! Overwinnaar! Onverslaanbaar! Een beginnende erectie. Hij sloot de mailbox en klikte op het tabblad Surveillance Cams. Utrecht CS, perron vijf, camera drie. Met zijn middelvinger op de mousepad nam hij de besturing van de camera over. Draaien. Inzoomen. Leuk decolleté. Verbazingwekkend scherp beeld. Mooi detail die moedervlek. Elvis volgde haar tot zij haar trein instapte. Volgde haar nog even via de camera in de coupé, maar hij verloor zijn interesse op het moment dat de vrouw een tijdschrift opensloeg.

Camera zeven, perron twee, Station Zwolle. Een kerel met een rugzak. Spijkerbroek, overhemd. Kalend en het eerste grijs. Appt met z’n vrouw over het eten en wie vanmiddag de kinderen uit de crèche gaat halen. Saaie pik. Elvis klapte zijn laptop dicht, geen zin meer. Irritant. Nu moest hij een paar uur door zien te komen zonder zijn focus te verliezen. Kut. De champagne had nu al ontkurkt kunnen worden. Toch even teruggaan om die pillen te halen? Nee. Dafne zou denken dat hij een zwakkeling was. Het was al erg genoeg dat ze het wist. Slordig van je, Elvis. Okee, naar kantoor dan maar. Beetje rondhangen daar. Over voetbal lullen met Hans.

Elvis stond op en stopte de laptop in zijn tas. Iemand liep half tegen hem aan. “Oh, sorry!” Twee diepbruine ogen. Eyeliner, mascara. Mooie vrouw. Zakelijk sexy. Hoe ze doorliep en over haar schouder keek. Dat was geen verontschuldigend lachje. Er achteraan Elvis! Hij volgde haar op veilige afstand en begon licht te zweten. Het was lang gelden, maar het kon. Tijd zat. Veel leuker dan met beveiligingscamera’s spelen.

Het spel heette Schaduwen en de spelregels waren simpel: Je was onderweg en iemand trok je aandacht en die persoon volgde je onopvallend tot iemand anders je aandacht trok en dan volgde je die weer. Net zolang totdat je je bestemming bereikt had. De winnaar was degene die naderhand het mooiste verhaal vertelde. Elvis en zijn vrienden speelden het elk jaar wel een paar keer. Zo werden legendes geboren. Tot diploma’s moesten worden gehaald, vrouwen getrouwd, carrières gestart en kinderen gemaakt. Elvis eindigde als laatste speler. Hij kon pas stoppen nadat hij totaal van de wereld uit Kirgizië terugkeerde  en hij pillen kreeg.

 De pillen! Verdomme. Ging het nu mis? Hij kon zich niet van haar losmaken. En ze had ook nog van die billen.

Appje van Dafne: Smaakt de champagne? Voorspelbare emojis erbij.

De vrouw in het mantelpakje. Hij moest haar loslaten. Kon het niet. Godzijdank, ze nam de roltrap naar spoor 5. Amsterdam here we come! Hij kon haar makkelijk naar Centraal volgen, daar een broodje eten en dan terug naar Amstel. Niks aan de hand. Maar de vrouw met de hoge hakken, de naadkousen en de korte kokerrok nam de trein naar Schiphol op spoor zeven. Geen broodje dan. Toch geen honger. Desnoods een taxi.

Appje van Frank: Vincent’s vlucht overboekt. Eind middag of avond. Geen probleem toch?

Weer alle tijd. Jezus. Toch maar helemaal terug naar huis om die pillen te halen. Hij voelde dat de ontrust erger begon te worden en dat zou de komende uren alleen maar erger worden. Hij friemelde met zijn rechterhand aan zijn linkeroor. Kon niet meer ophouden.

De trein reed station Schiphol binnen. Hij moest naar huis. Of een apotheek, dokter bellen voor het recept. Maar rustig aan. Rustig aan man. Het was pas half twaalf. Hij kon nog makkelijk op en neer naar huis. Eerst nog even kijken welke vlucht de vrouw zou nemen en dan kappen met dat spel. Voor eeuwig en altijd. Shit. De tik in zijn linkerschouder begon terug te komen. Als Vincent hem zo zou zien, kon hij het wel vergeten.

De vrouw checkte in op de vlucht naar Parijs. Een Française natuurlijk. Elvis haalde diep adem en ging op een bankje zitten. Geen nieuwe berichten. Nu geen fratsen meer.

“Pardon meneer. Weet u misschien welke kant ik op moet voor Gate E19?”

Elvis schrok op. Ze was hooguit twintig, geruite blouse, spijkerbroek. Twee vlechtjes en sproeten. Geen make-up. Stralende lach. Ze deed hem denken aan Kiki met die vlechtjes.

“Sorry. Geen idee.” Hij tok twee keer zijn linkerschouder op.

“Geeft niks hoor. Ik vraag wel verder.”

Hij keek haar na. Haar vlechtjes dansten. Kiki. Kiki. Hij kon toch best kijken waar ze naar toe vloog? Zweden? Australië? Kiki met je hazelnoten ogen. Geen weerstand meer.

Het spel had nooit verliezers gekend, alleen winnaars en levende legendes. Elvis zat in het vliegtuig naar Tokyo en wist dat hij verloren was. Hij herinnerde zich maar half hoe hij het ticket gekocht had en hoe hij was ingecheckt. Kiki zat elf stoelen voor hem. Ze had hem niet opgemerkt.

Na een paar uur vliegen begon zijn telefoon vol te lopen met berichten van Dafne, Frank en Vincent. Hij opende ze niet. Daarna gingen ze bellen. Hij antwoordde niet. Wat kon hij zeggen? Alles verknald.

Vlak voor de landing op Tokyo Airport kwam er een appje van Nathan binnen. What the fuck? Zou iemand die klootzak al verteld hebben? Wat moest die vuile rat?

“Hi Elvisje, Leuk spel was dat hè? Dat trofeevrouwtje van jou kan dus heel slecht geheimen bewaren. Wist je dat? Konichi wa!”

Izaak