Vis


In de supermarkt. Die anders ingedeeld is en waar ik maar niet aan kan wennen. Vlak na de groenten en het fruit: vriesvakken. Ik ben wat wazig, vermoeid en toe aan een bril. Zorgen. Aan mijn hoofd. Niet helemaal in de supermarkt dus, terwijl ik daar toch echt ben. Duw mijn karretje. Als plotseling. Oogcontact. Een vis op het droge. Een fractie van een seconde opperste paniek: “Help! Mensen! Een wezen in nood! We moeten hem redden! Water!!”
Maar meteen daarop de juiste waarneming. Het is een vis in een plastic verpakking. Hij is dood. En dat is ook de bedoeling.

Godzijdank.

(Shop on my friend. With hope in your heart.)

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

De Trompetnarcis

Afbeelding
Bij de kindertijd van mijn ouders kon ik mij altijd vrij weinig voorstellen. Ik kende wel foto’s van mijn vader en moeder als baby of kleuter en ze vertelden vaak verhalen uit hun jeugd, maar het was moeilijk voor te stellen dat zij ooit net als ik klein waren geweest. Nog moeilijker was het om mij in de tijd en omstandigheden in te leven. Mijn vader was kind in de jaren twintig en mijn moeder in oorlog en de eerste jaren daarna. Een andere tijd, een andere wereld, een ander universum leek het wel. Zelf ben ik geboren in de jaren zestig. Welvaart, vrede, vooruitgang, revolutie. Ik groeide op met het idee dat het leven alleen maar beter werd met het verstrijken van de tijd. En waar ik was, was het speerpunt van de tijd: NU. Dit was de beste tijd om in te leven. Maar ook het nu van mijn kindertijd werd vroeger en een andere wereld. In het nieuwe nu ben ik bijna vijftig en als ik bedenk dat mijn moeder elke avond na het eten voorlas uit de kinderbijbel, dan is dat vanuit
Meer lezen

Maart

Het is maart. Grauw, regenachtig en koud. Wel zijn de sneeuwklokjes, narcissen en krokussen al bovengronds. Vanochtend toen ik om vijf uur wakker werd, kon ik niet meer in slaap komen, spreeuwen of merels waren met hun concerten bezig. Zij zingen lente. Lengende dagen. Kruidige geuren van grassen en bloemen., De zon op je huid. De eerste zwoele avond. Een tuinfeest. Er kan nog sneeuw komen. Jaren geleden bracht ik de kinderen een week lang met de slee naar school. Het was de laatste week van maart. De gebruikelijke uitdrukking luidt dan: Maart roert zijn staart. De afgelopen dagen was er echt sprake van maartse buien. Van akelig koude stortregens tot te verwaarlozen spatjes met een windstille mildheid. Het befaamde maartse licht heb   ik nog niet gezien. Dat harde strijklicht wat zulke donkere schaduwen werpt. Het is een melancholiek en soms zelfs somber stemmend licht. Ik weet niet precies waarom dat zo is. Het zou er mee te maken kunnen hebben dat dit vroeger de dagen waren dat j
Meer lezen

Paasvuur

Op de televisie zag ik er de afgelopen paasdagen een aantal voorbijkomen: Paasvuren in het oosten van het land. Het ging er uiteindelijk vooral om welk dorp de hoogste had. Het schijnt dat rivaliserende dorpen elkaars brandstapels ook weleens proberen te saboteren door er vroegtijdig de hens in te jagen. Ik heb zelf één keer een echt paasvuur gezien. Het was 1971 en ik was bijna vier jaar oud. Met mijn   moeder logeerde ik bij haar beste vriendin in Rijssen. Zelf woonden wij aan de kust en het was een lange en indrukwekkende treinreis naar Rijssen. Zo ver van huis was ik nog nooit geweest. Het grootste gedeelte van de reis zal ik met mijn neus tegen het raam geplakt hebben gezeten en mijn beeld van de wereld boost als een Big Bang. Steden, dorpen, rivieren. Bruggen, weilanden vol koeien, fabrieken, bossen, bomen, zonder dat er een einde aan leek te komen. Ik kwam wel eens in het bos bij Rockanje, en rende daar met mijn korte beentjes over de paden, maar deze snelheid was van een heel a
Meer lezen