Het geheim van de columnist

Vanochtend sloeg ik ineens met mijn vuist op tafel. Ik ga gewoon zes dagen lang elke dag een column schrijven en ik begin vandaag! Terwijl ik mijn boterhammen at, maakte ik driftig aantekeningen, aan ideeën geen gebrek. De  zes onderwerpen waren snel  gevonden. Nu alleen nog even uitwerken de komende dagen. Voor een beginner vond ik de titel van dit stukje helemaal zo slecht nog niet. De mens is van nature nieuwsgierig en de meesten van hen ook nog eens dol op geheimen. De belofte om ingewijd te worden, deelgenoot te worden van iets exclusiefs, doet het hart al gauw wat sneller kloppen. Spannend! Bovendien is kennis macht. Zou het niet geweldig zijn als u na het lezen van dit stukje precies weet aan welke eisen een goede column moet voldoen, hoe een goede column wordt geschreven en vooral: hoe u zelf een goede column kunt schrijven? Het antwoord is hoogstwaarschijnlijk ja, anders zou ik niet weten waarom u nu nog dit stukje aan het lezen bent.

Is het u opgevallen dat in de vorige zin voor de derde keer het woord ‘stukje’ gebruik terwijl ik column bedoel? Goed zo, ik zal u uitleggen waarom. Veel columnisten gebruiken het woord stukje'' als ze het over het produkt van hun schrijverij hebben en zichzelf noemen ze dan stukjesschrijver. Hiermee willen zij zichzelf en hun pennenvruchten een air van pretentieloosheid geven. In werkelijkheid is het valse bescheidenheid in zijn meest pure vorm. IJdelheid. Geloof mij als ik u zeg dat deze columnisten zichzelf als het zout der aarde beschouwen en hun pen als een Stradivarius zien. De goeden uiteraard niet te na gesproken.

Eerlijkheid is een eigenschap die de goede columnist siert en daarom zal ik maar gelijk verklappen dat ik het geheim van de columnist niet ken, simpelweg omdat – zoals onze koningin zou zeggen alvorens de hoon van een natie over zich heen te krijgen – de columnist niet bestaat. Ze komen in soorten en maten, soms gespecialiseerd in één onderwerp: politiek, maatschappij, sport, natuur, gezondheid, eten, etc. Je kunt geen categorie bedenken of er zijn wel een paar columnisten bij te vinden.

Zelf houd ik het meest van scharrelcolumnisten. Mensen die vanwege hun faam of bewezen kwaliteiten hun eigenzinnige licht mogen laten schijnen over wat zij maar willen. Ik zal u een klein geheimpje verklappen, om diegenen onder u die nog niet teleurgesteld afgehaakt zijn, toch nog een beetje waar voor hun tijd te geven.

In veel columns van scharrelschrijvers kom je het volgende type inleiding tegen: “Ik stond vanmorgen bij de bakker toen ik achter mij hoorde hoe…” en dan volgt een scherpe observatie die op buitengewoon geestige manier genoteerd is en afgesloten wordt met het soort onnavolgbare uitsmijter waar de Meester van de Ongeveer Vijfhonderd woorden het patent op lijkt te hebben.

Waarom hebben wij, schrapende en schrappende schrijvertjes, dat nou nooit? Als wij naar buiten gaan overkomt ons zelden iets dat zich treffend laat verwoorden. Hoe wijd wij onze ogen ook open sperren en onze oren te luisteren leggen bij welke middenstander of openbare gelegenheid dan ook. Het geheim? De vrije-uitloopschrijver trekt er op uit als zijn pen droog valt. Soms heeft geluk en krijgt hij iets moois in de schoot geworpen. Maar meestal zorgen de beweging en de indrukken die hij opdoet wel voor nieuwe ideeën en zuigt hij vervolgens iets uit zijn duim over een gesprekje dat hij opving bij de bakker. Dat wist u al? Waarom leest u dit dan nog?! Ga naar buiten en beleef iets! 

Izaak