De Schaduw van Elvis
“Succes schat!” Hij keek nog eens naar het eerste appje dat zij hem die morgen gestuurd had. De foto van haar rood gestifte kusmond. “Ja, inderdaad. Succes Elvis Kortweg.”, zei hij in gedachten. De roltrap naar beneden richting de uitgang, tenminste als de pijlen die hij een tijdje volgde, daar naar wezen. Het plafond van de terminal deed hem denken aan de onderkant van een heel stel houten schepen op een rij. De Spaanse Armada, klaar om uit te varen. Of een school Blauwe Vinvissen van onderaf gezien, vlak voor ze op één of ander strand vastlopen. Ja, walvissen. Dat is meer iets voor die Jappen. Konichi Wa! Op Utrecht Centraal had hij tijd over. Hij was extra vroeg van huis weggegaan. Omdat hij dat zelf prettig vond, maar het was ook dat Dafne hem zat te pushen. De bus kon voor de verandering doorrijden in het anders zo drukke ochtendverkeer. De bus was wel zoals elke dag stampvol. Elvis zat naast een meisje. Studente. Hij verbaasde zich er over dat zij zich nie