Nog Niet Verschenen

Op de televisie zag ik er de afgelopen paasdagen een aantal voorbijkomen: Paasvuren in het oosten van het land. Het ging er uiteindelijk vooral om welk dorp de hoogste had. Het schijnt dat rivaliserende dorpen elkaars brandstapels ook weleens proberen te saboteren door er vroegtijdig de hens in te jagen. Ik heb zelf één keer een echt paasvuur gezien. Het was 1971 en ik was bijna vier jaar oud. Met mijn   moeder logeerde ik bij haar beste vriendin in Rijssen. Zelf woonden wij aan de kust en het was een lange en indrukwekkende treinreis naar Rijssen. Zo ver van huis was ik nog nooit geweest. Het grootste gedeelte van de reis zal ik met mijn neus tegen het raam geplakt hebben gezeten en mijn beeld van de wereld boost als een Big Bang. Steden, dorpen, rivieren. Bruggen, weilanden vol koeien, fabrieken, bossen, bomen, zonder dat er een einde aan leek te komen. Ik kwam wel eens in het bos bij Rockanje, en rende daar met mijn korte beentjes over de paden, maar deze snelheid was van een heel a

Bij de kindertijd van mijn ouders kon ik mij altijd vrij weinig voorstellen. Ik kende wel foto’s van mijn vader en moeder als baby of kleuter en ze vertelden vaak verhalen uit hun jeugd, maar het was moeilijk voor te stellen dat zij ooit net als ik klein waren geweest. Nog moeilijker was het om mij in de tijd en omstandigheden in te leven. Mijn vader was kind in de jaren twintig en mijn moeder in oorlog en de eerste jaren daarna. Een andere tijd, een andere wereld, een ander universum leek het wel. Zelf ben ik geboren in de jaren zestig. Welvaart, vrede, vooruitgang, revolutie. Ik groeide op met het idee dat het leven alleen maar beter werd met het verstrijken van de tijd. En waar ik was, was het speerpunt van de tijd: NU. Dit was de beste tijd om in te leven. Maar ook het nu van mijn kindertijd werd vroeger en een andere wereld. In het nieuwe nu ben ik bijna vijftig en als ik bedenk dat mijn moeder elke avond na het eten voorlas uit de kinderbijbel, dan is dat vanuit

Ik stond vanmorgen bij de bakker toen ik achter mij een enorme stilte hoorde. Er was namelijk niemand anders in de winkel dan ik en de bakkersvrouw. “Kan ik u ergens mee helpen?”, vroeg zij vriendelijk. -“Nee dank u, ik kijk nog even rond.”, antwoordde ik en sperde demonstratief mijn ogen wijd open. Ik speurde de winkel af naar iets opmerkelijks. Een broodje met een rare vorm, een rare naam of iets modieus als glutenvrij dubbelgekneed knalerwtenbrood. Maar ik zag niets waar ik mijn giftige columnistenpijlen op kon richten. Waar ik ook keek, zag ik slechts doodgewoon brood, gevulde koeken en chocolade paashazen. Ik vond het nog wat te vroeg om te een stukje bij elkaar te zaniken over paaseitjes die na twee weken na Kerst in alle winkels in de schappen opduiken. Dus besloot ik nog maar wat te wachten. Ondertussen neuriede ik wat, deels om de tijd door te komen en deels om de stilte tussen mij en de bakkersvrouw niet al te onaangenaam te laten worden. Uiteindelijk druppelden e

Vanochtend sloeg ik ineens met mijn vuist op tafel. Ik ga gewoon zes dagen lang elke dag een column schrijven en ik begin vandaag! Terwijl ik mijn boterhammen at, maakte ik driftig aantekeningen, aan ideeën geen gebrek. De   zes onderwerpen waren snel   gevonden. Nu alleen nog even uitwerken de komende dagen. Voor een beginner vond ik de titel van dit stukje helemaal zo slecht nog niet. De mens is van nature nieuwsgierig en de meesten van hen ook nog eens dol op geheimen. De belofte om ingewijd te worden, deelgenoot te worden van iets exclusiefs, doet het hart al gauw wat sneller kloppen. Spannend! Bovendien is kennis macht. Zou het niet geweldig zijn als u na het lezen van dit stukje precies weet aan welke eisen een goede column moet voldoen, hoe een goede column wordt geschreven en vooral: hoe u zelf een goede column kunt schrijven? Het antwoord is hoogstwaarschijnlijk ja, anders zou ik niet weten waarom u nu nog dit stukje aan het lezen bent. Is het u opgevallen dat in de vorig