Nog Niet Verschenen

Je kunt het je tegenwoordig haast niet meer voorstellen, maar er is een tijd geweest dat het maken van een foto een bijzonder moment was. De wereld werd vastgelegd op een negatief film, ontwikkelt en afgedrukt op speciaal papier, glanzend of mat. Op de meeste fotorolletjes kon je 24 of 36 opnamen maken. Daarvoor ging je naar een fotozaak en later naar Kruidvat of Hema. De kosten waren rond het millennium ongeveer vijftien gulden voor een rolletje van 36. In de jaren negentig lag de prijs nog een stuk hoger. Tegenwoordig maak je zomaar ineens honderd of meer foto’s als je een dagje op stap bent en het kost je niet meer dan een beetje opslagruimte. Ik moest daar aan denken toen ik laatst een foto zag van een groepje fotojournalisten die op een hoogwaardigheidsbekleder stonden te wachten. Een aantal van hen hadden een ladder bij zich om boven hun collega’s uit te kunnen komen en misschien ook ten dele voor het perspectief. Als ik het een beetje overdrijf, maakte mijn vader uit

Het is maart. Grauw, regenachtig en koud. Wel zijn de sneeuwklokjes, narcissen en krokussen al bovengronds. Vanochtend toen ik om vijf uur wakker werd, kon ik niet meer in slaap komen, spreeuwen of merels waren met hun concerten bezig. Zij zingen lente. Lengende dagen. Kruidige geuren van grassen en bloemen., De zon op je huid. De eerste zwoele avond. Een tuinfeest. Er kan nog sneeuw komen. Jaren geleden bracht ik de kinderen een week lang met de slee naar school. Het was de laatste week van maart. De gebruikelijke uitdrukking luidt dan: Maart roert zijn staart. De afgelopen dagen was er echt sprake van maartse buien. Van akelig koude stortregens tot te verwaarlozen spatjes met een windstille mildheid. Het befaamde maartse licht heb   ik nog niet gezien. Dat harde strijklicht wat zulke donkere schaduwen werpt. Het is een melancholiek en soms zelfs somber stemmend licht. Ik weet niet precies waarom dat zo is. Het zou er mee te maken kunnen hebben dat dit vroeger de dagen waren dat j