Nog Niet Verschenen

(naar aanleiding van het gelijknamige verhaal van Karl Ove Knausgard, Herfst , blz.121) Het verhaal over de brandende laarzen heb ik vaak verteld aan collega’s als leuke anekdote. Een succesnummer, maar dat moet voor een groot deel komen door de manier waarop ik het verhaal vertel. Op papier is het niet buitengewoon grappig. Een ander verhaal, dat zich een dag later afspeelt, heb ik nog nooit aan iemand vertelt. De basis is steeds hetzelfde. Een bleue jongen van achttien, weinig levenservaring en beschermd opgegroeid, doet wat hem gezegd wordt terwijl zijn eigen inschatting is: “Dit lijkt mij niet zo verstandig.”   De rebel die ik was op school, was nergens meer te bekennen. Zorgden de lekke laarzen vol benzine nog voor een stoere ontploffing, mijn eigen lekke laarzen zorgden voor een implosie van het zelfbeeld dat ik aan het boetseren was. Zoals op de lagere school, waar wij na een uurtje ‘vrij kleien’ onze scheppingen, hoe fraai ook soms   weer tot een vierkante homp moesten

(naar aanleiding van het gelijknamige verhaal van Karl Ove Knausgard, Herfst , blz.121) De laarzen waren van mijn vader en ik mocht ze lenen. In beide laarzen zat een klein gaatje, zo’n tien centimeter boven de hak. Dat vertelde mijn moeder. Maar verder waren ze prima. En ik ging niet wadlopen dus wat kon mij gebeuren? De volgende ochtend stond ik om half zes op. Zo vroeg was ik nog nooit opgestaan. Mijn zus wel, die werkte al vanaf haar vijftiende iedere zomer in de kassen van het Westland. Tomaten plukken. Dat wilde ik ook. Maar mijn moeder moedigde dat niet aan. Altijd bezorgd over mijn gezondheid. Maar nu fietste ik dan toch door de koude donkere ochtend naar Vierpolders. Ik zag het licht van Den Briel uitstralen naar de hemel. Dat had ik nog nooit gezien. Eenmaal in Vierpolders begon het al licht te worden en toen ik niet veel later met mijn nieuwe collega’s de loods uitstapte, was het of er nooit een nacht geweest was. We verdeelden ons over een busje en een Jeep.