Columns schrijven: zit er brood in?


Ik stond vanmorgen bij de bakker toen ik achter mij een enorme stilte hoorde. Er was namelijk niemand anders in de winkel dan ik en de bakkersvrouw.
“Kan ik u ergens mee helpen?”, vroeg zij vriendelijk.
-“Nee dank u, ik kijk nog even rond.”, antwoordde ik en sperde demonstratief mijn ogen wijd open. Ik speurde de winkel af naar iets opmerkelijks. Een broodje met een rare vorm, een rare naam of iets modieus als glutenvrij dubbelgekneed knalerwtenbrood. Maar ik zag niets waar ik mijn giftige columnistenpijlen op kon richten. Waar ik ook keek, zag ik slechts doodgewoon brood, gevulde koeken en chocolade paashazen.

Ik vond het nog wat te vroeg om te een stukje bij elkaar te zaniken over paaseitjes die na twee weken na Kerst in alle winkels in de schappen opduiken. Dus besloot ik nog maar wat te wachten. Ondertussen neuriede ik wat, deels om de tijd door te komen en deels om de stilte tussen mij en de bakkersvrouw niet al te onaangenaam te laten worden. Uiteindelijk druppelden er wat klanten binnen die ik stuk voor stuk grondig observeerde en ik spitste daarbij mijn oren, maar niks hoor! Wat een grauwe bende. Niks geen beginnersgeluk voor de kersverse columnist.

De bakkersvrouw die mij schijnbaar meer dan zat was, vroeg nogmaals of zij mij kon helpen. Ditmaal was haar toon streng. Ik dankte haar nogmaals beleefd en  voegde er aan toe: “Om eerlijk te zijn, kom ik niet voor het brood.” Nu liep de bakkersvrouw rood aan en eiste op hoge toon dat ik het pand onmiddellijk zou verlaten. Uiteraard weigerde ik dit. Vrije nieuwsgaring is een groot goed en de onafhankelijke pers mag nimmer wijken voor intimidatie of dreigementen.

Enige tijd later arriveerde de politie die mij met harde hand uit de bakkerij verwijderde. Om een nekklem te voorkomen stribbelde ik slechts voor de vorm wat tegen en schreeuwde enkele leuzen met woorden als politiegeweld en dictatuur en hierbij zocht ik de camera’s van de ongetwijfeld in het kielzog van de politie meegezogen medejournalisten. Tot mijn verbazing vond ik slechts het oog van de bewakingscamera van de bakker.

Pas laat in de middag kwam ik op borgtocht vrij.

Izaak

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Paasvuur

Op de televisie zag ik er de afgelopen paasdagen een aantal voorbijkomen: Paasvuren in het oosten van het land. Het ging er uiteindelijk vooral om welk dorp de hoogste had. Het schijnt dat rivaliserende dorpen elkaars brandstapels ook weleens proberen te saboteren door er vroegtijdig de hens in te jagen. Ik heb zelf één keer een echt paasvuur gezien. Het was 1971 en ik was bijna vier jaar oud. Met mijn   moeder logeerde ik bij haar beste vriendin in Rijssen. Zelf woonden wij aan de kust en het was een lange en indrukwekkende treinreis naar Rijssen. Zo ver van huis was ik nog nooit geweest. Het grootste gedeelte van de reis zal ik met mijn neus tegen het raam geplakt hebben gezeten en mijn beeld van de wereld boost als een Big Bang. Steden, dorpen, rivieren. Bruggen, weilanden vol koeien, fabrieken, bossen, bomen, zonder dat er een einde aan leek te komen. Ik kwam wel eens in het bos bij Rockanje, en rende daar met mijn korte beentjes over de paden, maar deze snelheid was van een heel a
Meer lezen

Rubberlaarzen 3

Afbeelding
(naar aanleiding van het gelijknamige verhaal van Karl Ove Knausgard, Herfst , blz.121) De laarzen waren van mijn vader en ik mocht ze lenen. In beide laarzen zat een klein gaatje, zo’n tien centimeter boven de hak. Dat vertelde mijn moeder. Maar verder waren ze prima. En ik ging niet wadlopen dus wat kon mij gebeuren? De volgende ochtend stond ik om half zes op. Zo vroeg was ik nog nooit opgestaan. Mijn zus wel, die werkte al vanaf haar vijftiende iedere zomer in de kassen van het Westland. Tomaten plukken. Dat wilde ik ook. Maar mijn moeder moedigde dat niet aan. Altijd bezorgd over mijn gezondheid. Maar nu fietste ik dan toch door de koude donkere ochtend naar Vierpolders. Ik zag het licht van Den Briel uitstralen naar de hemel. Dat had ik nog nooit gezien. Eenmaal in Vierpolders begon het al licht te worden en toen ik niet veel later met mijn nieuwe collega’s de loods uitstapte, was het of er nooit een nacht geweest was. We verdeelden ons over een busje en een Jeep.
Meer lezen

De Schaduw van Elvis

Afbeelding
“Succes schat!” Hij keek nog eens naar het eerste appje dat zij hem die morgen gestuurd had. De   foto van haar rood gestifte kusmond. “Ja, inderdaad. Succes Elvis Kortweg.”, zei hij in gedachten. De roltrap naar beneden richting de uitgang, tenminste als de pijlen die hij een tijdje volgde, daar naar wezen. Het plafond van de terminal deed hem denken aan de onderkant van een heel stel houten schepen op een rij. De Spaanse Armada, klaar om uit te varen. Of een school Blauwe Vinvissen van onderaf gezien, vlak voor ze op één of ander strand vastlopen. Ja, walvissen. Dat is meer iets voor die Jappen. Konichi Wa! Op Utrecht Centraal had hij tijd over. Hij was extra vroeg van huis weggegaan. Omdat hij dat zelf prettig vond, maar het was ook dat Dafne hem zat te pushen. De bus kon   voor de verandering doorrijden in het anders zo drukke ochtendverkeer. De bus was wel zoals elke dag stampvol. Elvis zat naast een meisje. Studente. Hij verbaasde zich er over dat zij zich nie
Meer lezen